Ang Ibinabatid ng Maka-Pilipino

Itong Pilipino, na sinasabing noong unang panahon na ating tunay na mga pag-asa, noong hindi pa pumaparito sa mga lupaing ito ang mga banyaga, ay nabuhay sa lubos na kasimplehan at kapayapaan. Kaibigan nila ang mga kapitbayan at lalung-lalo na ng mga nakakatanda, sila ay kaakibat at kapalitan ng mga ideya, malabis ang pagyabong ng lahat ng kaisipan, kaya’t dahil dito'y maayos at matalino ang kaasalan ng lahat. Ang lahat ay marunong bumasa at sumulat ng talagang pagsulat nating mga Pilipino.

Dumating ang mga dayuhan at nagsimulang makipagkaibigan. Sa mabuti nilang pakikisalamuha na diumano, tayo'y aakayin sa lalong modernisasyon at karangyaan, at lalong imumulat ang ating kaalaman. Gayon man, sila'y nangako na makikisama sa mga Pilipino, at ipinagtibay ang kanilang panunumpa sa pamamagitan ng mga papel na naglalahad ng lubos na pagtatapat na hindi magtataksil sa pinagkayarian. Ito'y siyang tinatawag na pangongontrata.

Buhat nang ito'y mangyari ay higit na bumibilang na ngayon ang lahi ng mga banyaga ay ating binubuhay sa lubos na kawaldasan; ating pinagtatamasa at binubusog, kahit abutin natin ang kahirapan at kamatayan. Ginugugol natin ang yaman, dugo at sampu ng buhay sa pagtangkilik sa kanilang mga produkto at kaugalian; hinahayaan lang natin sampu ng tunay na mga anak ng bayan na pumayag na sa kanilang impluwensya’y magpasailalim.

Ngayon, sa lahat ng ito, ano sa mga ginawa nating pagpapasakop ang nakikitang kaginhawahang ibinigay sa ating kabuhayan? Ano ang nakikita nating pagtupad sa kanilang kapangakuan na siyang naging dahilan ng ating paghihirap at paglimot sa nakagisnan? Wala kundi pawang kataksilan ang resulta sa ating mga pagtangkilik sa kanilang industriya. At ang mga pagtupad sa kanilang ipinangakong tayo ay lalong gigisingin sa
kagalingan? Bagkus tayo'y binulag, ginawa tayong kanilang hamak na pagkakakitaan, pinilit na wasakin ang kultura at magandang pagkakakilanlan natin sa ating Bayan. Iminulat tayo sa isang maling paniniwala at isinadlak sa ating isipan ang kababawan ng kapurihan at kalinangan ng ating Bayan.

At kung tayo'y mangahas humingi ng kahit gabahid na tulong, ang nagiging kasagutan ay ang tayo'y kunwaring tulungan ngunit lalo tayong ibabaon sa kasalatan. Ang bawat isang produktong banyaga na binibili natin ay itinuturing na isang pagkakamali at madaliang nilalapatan ng pagtataksil sa sariling bayan.

Ngayon, wala nang maituturing na sariling atin sa ating pamamayan. Ngayon, lagi nang ginagambala ang ating
kabuhayan ng umaalingawngaw na kababawan at pagiging makabanyaga, paglimot sa kakayahan nating lumikha ng mga produktong makakasabay sa malakihang merkado at pagkakaroon ng pag-iisip na nakatuon sa pag-unlad ng ibang bayan liban sa atin.

Ngayon, tayo'y nabubulag na sa pangangailangan ng bayan na mapansin  ang angkin nitong linang, sa paghihinagpis ng mga kababayan sa kahirapan, na ang bawat bagay na di nakikita ay katulad ng isang maliit  na isda na walang kakayahang lumaban  at nakikiayon na lamang sa agos ng malakas na alon. Ngayon, lalo't lalo tayong nababahiran ng tanikalang nakalalait sa bawat kababayang may iniingatang kapurihan.

Ano ang nararapat nating gawin?

Ang kakayahan nating talikuran ang nakasanayang mentalidad ay malinaw na maghahatid sa atin sa pagbabago sa nabulag na landas na dapat nating tunguhin. Ang pagbabago natin ay nararapat upang makita natin ang mga masamang naidulot sa atin ng mga ganid na asal.

Ibinabatid na wala tayong iba pang maaasahan kundi lalo't lalong kataksilan, lalo't lalong kamangmangan, lalo't lalong kahirapan, at lalo't lalong kawalan ng pag-asa sa pag-unlad.

Ibinabatid na huwag nating sayangin ang panahon sa magandang pagbabago sa ipinangakong kaginhawahan na hindi darating at hindi mangyayari.

Ibinabatid na tayo'y gumalaw ng ating sarili at huwag antayin sa iba ang ating kabuhayan.

Ibinabatid na tayo'y mamulat, magkaugnayan sa mga ideya at akala, at tayo'y magkalakas na maihanap ng solusyon ang naghaharing pagmamagaling sa kultura at nakasanayan sa ating Bayan.

Panahon na ngayong dapat na gumising at harapin ang katotohanan.

Panahon nang dapat nating ipakilala na tayo'y may sariling kakayahan, may hangarin, may lakas at pagkakaisa.

Ngayon, panahon nang dapat simulan ang paggamit ng sariling atin na magtitigil sa dayuhang pamamaraan na bumubulag sa ating kaisipan. Panahon na ngayong dapat makilala ng mga kababayan ang pinagmulan ng ating mga kahirapan. Araw na itong dapat kilalanin na sa bawat hakbang natin ay nalalapit tayo at nabibingit sa malalim na hukay ng kamatayan na sa atin ay ninanais ng mga dayuhan.

Kaya, O mga kababayan! Ating idilat ang nabulag na kaisipan, at buong-pusong gamitin sa kagalingan ang ating lakas sa tunay at lubos na pag-asa na magtagumpay sa minimithing kaginhawahan at pagkakakinlanlan ng bayang sinilangan.